Зараз у сусветным спорце сапраўдны крызіс. З-за рознай трактоўкі рэкамендацый адносна допуску на Алімп прадстаўнікоў краін-агрэсараў пануе сапраўдны хаос. Некаторыя федэрацыі катэгарычна супраць допуску спартсменаў з Расіі і Беларусі на міжнародныя спаборніцтвы. Некаторыя лічаць за лепшае не заўважаць канфлікту і прытрымлівацца лозунга «Спорт па-за палітыкай». Іншая частка выступае за ўдзел спартоўцаў у спаборніцтвах, калі яны дакумэнтальна пацьвердзяць сваё нэгатыўнае стаўленьне да агрэсіі супраць Украіны. Але ясна адно: мірнага вяртаньня прыхільнікаў «рускага міру» ў вялікі спорт ня будзе, і бесклапотнае жыцьцё фэдэрацый, якіх цікавіць толькі цікавасьць з боку МАК, скончылася. Кангрэсы ў Эстоніі і Польшчы павінны канчаткова ўзгадніць палітыку ў сусветным спорце ў дачыненні да РФ і Беларусі. Чаго ад іх чакаць, прагназаваў у эфіры Еўрарадыё выканаўчы дырэктар Фонду спартыўнай салідарнасці Аляксандр Апейкін.
Адразу пасьля агрэсіі Расейскай Фэдэрацыі супраць Украіны і актыўнага ўдзелу ў ёй Беларусі рубікон давялося перайсьці ня толькі лідэрам заходніх краінаў. Уся сусветная спартыўная сістэма апынулася перад дылемай. Што рабіць прадстаўнікам краінаў-агрэсараў? Ці варта іх дапускаць да міжнародных спаборніцтваў? Якую адказнасьць нясуць спартоўцы за палітыку сваёй дзяржавы і ці дапаможа «спартовае эмбарга» аднавіць маральную справядлівасьць?
Гэтыя пытанні сапраўды складаныя. Бо ў чым быў вінаваты спартсмен, які гадамі адточваў сваё майстэрства ў краіне, якая развязала агрэсію супраць іншай дзяржавы? Ці павінен ён адказваць за палітыку Пуціна ці Лукашэнкі? Спартыўны век кароткі...
У гэтым пытанні міжнародныя федэрацыі цяпер павінны прытрымлівацца рэкамендацый Міжнароднага алімпійскага камітэта. Але МАК прыняў сапраўды езуіцкае рашэнне — зацвердзіўшы агульныя палажэнні аб недапушчальнасці агрэсіі і «міры ва ўсім свеце», арганізацыя ўсклала канчатковае рашэнне непасрэдна на... самі нацыянальныя федэрацыі. Таму ў сусьветным спорце адбылася беспрэцэдэнтная сытуацыя, калі, скажам, Уімблдон летась не дапусьціў да спаборніцтваў расейскіх і беларускіх тэнісістаў, а Міжнародная фэдэрацыя боксу ня ўбачыла ў гэтым перашкодаў.
«Спартсмены не павінны пакутаваць, калі яны выказваюць антываенную пазіцыю і адмаўляюць агрэсію», — заявіў выканаўчы дырэктар Фонду спартыўнай салідарнасці Аляксандр Апейкін. — Зараз федэрацыі, якія залежаць ад расійскіх грошай, робяць усё, каб адмовіцца ад такой пастаноўкі пытання. У большасці сваёй «міратворчую» пазіцыю займаюць афрыканскія або лацінаамерыканскія федэрацыі. Еўропа і Паўночная Амерыка стаяць на больш рашучай аснове».
Па словах Аляксандра Апейкіна, цяпер усе чакаюць рашэння, якое будзе агучана на канферэнцыі ў Таліне, якая адбудзецца ў бліжэйшы час. Затым рэкамендацыі эстонскага сходу павінны быць ратыфікаваныя на выніковай канферэнцыі ў Польшчы.
Найбольш рашучы варыянт — гэта тое, што спартоўцы з Расеі і Беларусі, якія жадаюць прыняць удзел у спаборніцтвах, павінны публічна выказаць сваю пазыцыю адносна вайны.
«Ананімна можна падпісаць што заўгодна! І антываенная дэкларацыя павінна быць публічнай. Мы павінны асудзіць ваенную агрэсію, мы павінны заявіць пра сваё стаўленне да маральных каштоўнасцяў, правоў чалавека і г.д. І толькі такая заява можа служыць «пропуском» у сусветны спорт», — лічыць Аляксандр Апейкін.
Па словах актывіста, агульныя палажэнні гэтых правілаў будуць прынятыя ў Эстоніі 15 мая. Спартсменам трэба будзе выбіраць: заставацца ў рэзервацыі ў кампаніі спартыўных федэрацый КНДР, Венесуэлы і Ірана (хоць і для гэтых краін такога жорсткага рашэння не прымалася), або вярнуцца ў эліту сусветнага спорту.
Але ясна адно: праз два тыдні ўвесь спартыўны свет пачне жыць па новых правілах. Пасьля гэтага рэжымы Пуціна і Лукашэнкі апынуцца перад канчатковай дылемай: зьмірыцца з тым, што першыя лічбы спартовых рэйтынгаў масава асуджаюць абодвух дыктатараў, ці ўжо шчыльна апусьціць жалезную заслону, канчаткова пахаваўшы свой вялікі спорт.
Comentarios